Η “Αξία” της τυπωμένης φωτογραφίας…
Η “Αξία” της τυπωμένης φωτογραφίας…
Η νέα σεζόν 2018 για τις φωτογραφίσεις γάμων μόλις ξεκίνησε και για ακόμα μία χρονιά, ακούω τις ίδιες ατάκες: “έλα μωρέ, μερικές φωτογραφίες θέλουμε σε ένα στικάκι και τέλος”. Για αυτό το λόγο αποφάσισα να σας πω την προσωπική μου ιστορία…
Κάπου στο 1989 (ή και 1988), ο Μήτσος και η Μαρίνα (σ.σ. οι γονείς μου) μου φόρεσαν τα καλά μου και με πήραν για πρώτη φορά μαζί τους σε γάμο. Αρχικά περάσαμε από το σπίτι της νύφης, η οποία ετοιμαζόταν και φορούσε το νυφικό της (ξέρετε… εκείνο το λευκό φόρεμα με την μακριά ουρά που πρέπει να φορέσει για να την κοιτάζουν όλοι). Η Μαρία (η νύφη μας) ήταν πανέμορφη, μέσα στο λευκό αυτό φόρεμα και έλαμπε από χαρά. Μάλιστα, ακόμα το θυμάμαι (είναι από τα λίγα πράγματα που θυμάμαι από αυτό το γάμο), ενώ δεν έφυγα λεπτό από δίπλα της, κοιτάζοντάς την σχεδόν ερωτευμένος και τρελός που μια τέτοια γυναίκα με έπαιρνε αγκαλιά και μου έλεγε συνεχώς γλυκόλογα. Σκεφτόμουν ότι ήμουν ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου!
Κάποια στιγμή η νύφη ετοιμάστηκε και όλοι μαζί αναχωρήσαμε για την εκκλησία. Αναρωτήθηκα μάλιστα για ποιο λόγο φεύγει και η απάντηση που πήρα ήταν αποστομωτική “Μαζί θα φύγουμε αγάπη μου, θα πάμε στην εκκλησία”. Μέσα στην τρελή χαρά, μπαίνω στο αυτοκίνητο, κάθομαι δίπλα στην νύφη και παίρνουμε το δρόμο για την εκκλησία. Η αλήθεια είναι ότι από την εκκλησία δεν θυμάμαι και πολλά, αλλά μου έχει μείνει στο μυαλό η ερώτηση που έκανα στη νύφη κατά τη διαδρομή “Τι τον θέλεις τον Γιάννη, έλα να παντρευτείς εμένα”. Τελικά, το αίτημά μου απορρίφθηκε και η Μαρία παντρεύτηκε τον Γιάννη, έκαναν πολλά παιδιά και όλα αυτά που σας γράφω τα είχα διαγράψει εντελώς από τη μνήμη μου για αρκετά χρόνια, μέχρι που συνέβη η απόλυτη καταστροφή…
Πριν από δύο χρόνια, το πατρικό μου σπίτι, μετά από μια σύντομη αλλά δυνατή βροχή, γέμισε νερά, με αποτέλεσμα πολλά πράγματα από την παιδική μου ηλικία να χαθούν. Ωστόσο, μέσα στον γενικότερο χαμό, εντόπισα μια φωτογραφία (σ.σ. ένα κομμάτι χαρτί για μερικούς, αλλά για μένα ένας θησαυρός). Στην φωτογραφία ήταν ο Γιάννης και η Μαρία, ντυμένοι γαμπρός και νύφη, μετά το μυστήριο του γάμου, μπροστά στο τέμπλο της εκκλησίας, και δίπλα τους … Εγώ!, ένα μικρό παιδί που κάποιος με τίμησε ζητώντας μου να είμαι το παραγαμπράκι στην πιο όμορφη μέρα της ζωής τους. Η φωτογραφία λοιπόν αυτή, ανέσυρε από την μνήμη μου μια ιστορία που είχε ξεχαστεί για πολλά πολλά χρόνια…
Η παραπάνω ήταν και η πρώτη μου εμπειρία από γάμο και δεν ξέρω αν συνέβαλε στο να γίνω φωτογράφος γάμων, αλλά σίγουρα θα την είχα ξεχάσει εάν δεν υπήρχε αυτή η “Τυπωμένη” Φωτογραφία.
Με τούτα και με κείνα, φτάσαμε και στο σήμερα, όπου όλοι έχουμε μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια μας, ένα κινητό – DSLR κλπ κλπ. Η φωτογραφία που τραβάμε, μένει απλά σε μια κάρτα μνήμης και χάνεται κάποια στιγμή από έναν Ιό ή από μία λάθος διαγραφή ή απλά επειδή πάλιωσε το τηλέφωνό μας και το πετάξαμε…
Αν μάλιστα πρόκειται για φωτογραφίες του γάμου σας ή της βάφτισης του παιδιού σας, μην κάνετε το λάθος να μην τις τυπώσετε! Ελάτε κοντά μας να σας βοηθήσουμε να το κάνετε. Με τα άλμπουμ μας, θα σας κάνουμε να κρατήσετε ζωντανές για πάντα τις αναμνήσεις σας, γιατί αυτό είναι η φωτογραφία… αναμνήσεις ανεξίτηλες στον χρόνο!
